Waarom

zaterdag 13 februari.  

Hanukkah, ben er al bijna weer een week. Zit nu in de keuken vd vrijwilligersruimte te schrijven aan mijn reisblog. Wat lief al die reacties die binnen komen, zoveel meer dan vorig jaar. Mooi om te lezen hoe iedereen mee leeft en zich betrokken voelt.

Ik wou dat ik iedereen kon meenemen om te laten zien hoe het leven hier is op Hanukkah. Daarom heb ik er over nagedacht of ik in 11 korte zinnen kan omschrijven hoe het leven hier is.        

1. Altijd warm, nu 38 gr.

2. Kinderen vechten en spelen.

3. Kinderen willen heel graag naar school om te leren.

4. Dragen schooluniformen, uit school douchen en eigen kleding.

5. Iedereen helpt elkaar, een echte grote familie.

6. Ze respecteren de vrijwilligers en zijn dankbaar dat ze er zijn.

7. Het resultaat van sponsorgelden is overal zichtbaar, prachtig.

8. Ze zijn gek op dansen, dansen en dansen en muziek.

9. 3 x per week Prayersavond.

10. Puurheid en veel liefde aanwezig.

11.De kinderen houden bijzonder veel van Mariette en Moses.

Het is toch raar dat ik als “Obruni” blanke daar zo graag ben. Ben er 1 jaar geleden geweest en ik ben letterlijk hier een ander mens geworden.  Haha ik zal ook in 11 korte zinnen omschrijven waarom ik hier zo graag ben.

1.    Hoef niet te leven en te denken in tijd.

2.    Het woord stress staat niet in hun woordenboek.

3.    De warmte doet mij zo goed, heerlijk.

4.    Ik wordt gerespecteerd voor wie ik ben en wat ik doe.

5.    Ik ben hier omdat ik voel dat ik hier moet zijn, dit is een stukje levenspad voor mij.

6.    Als je hier mensen groet krijg je altijd een vriendelijk antwoord terug.

7.    Iedereen helpt iedereen ongevraagd.

8.    We bidden met elkaar en danken God voor elke dag.

9.    Je leert niet te oordelen en te veroordelen.,

10. Hier mag je altijd helemaal jezelf zijn.

11. Hier bestaat geen goed of fout.

Ojee, best heftig als ik dit lees. Maar weet je als je hier bent dan ga je echt over deze dingen nadenken. Ik durf ze ook eerlijk op te schrijven omdat ik dit zo beleef en voel. Hier zie ik weer dat kinderen gelukkig kunnen zijn met een stok of een steen. Als ik hier onbekende mensen tegen kom dan begroet ik ze en krijg altijd een vriendelijk antwoord terug.  Waarom krijg ik dat niet altijd als ik in Nederland ben en ik kom mensen tegen op de fiets en ik begroet ze, dan krijg ik vaak niet eens een antwoord of een vriendelijk gebaar terug. Help, hoe kan dat, waarom niet?

Vraag ik te veel?

Kan toch niet waar zijn?

Waarom kunnen bij ons de kinderen niet altijd maar gelukkig zijn met iets simpels maar krijgen ze steeds meer en grotere dingen? Natuurlijk begrijp ik dat wij in de westerse wereld leven die niet vergelijkbaar is met hier. Dat is ook prima. Ook ik woon en leef in deze westerse wereld. Ook hier zie ik een duidelijke ontwikkeling met een westerse inslag. Dat is ook goed en ook nodig, want ook zij moeten verder in hun ontwikkeling. Maar laten wel beseffen dat we allemaal mensen zijn, jong of oud, zwart of blank, ziek of gezond. We zijn allemaal een kind van God. Er is en er mag geen onderscheid zijn in wie je bent of wat je doet. Waarom ben ik meer dan jij of andersom. Dat kan toch niet als je er goed over nadenkt? Ik vraag me dan ook af wat ons heeft gemaakt dat we denken dat we meer kunnen zijn dan een ander. Hoe kan ik nu oordelen of je beter bent dan mij. Er bestaat geen goed of fout. Er bestaat alleen een wereld waar iedereen in opgroeit en waar iedereen probeert zijn best te doen of dat nu in Nederland is of in Ghana.

Laten we elkaar altijd respecteren en elkaar helpen zonder eerst te oordelen. Laten we allemaal weer dat stukje liefde wat in ons hart zit uit stralen naar iedereen. Ik doe dat alvast hier in Ghana samen met alle kinderen en alle vrijwilligers en andere lieve mensen. Als jullie dat vast doen in Nederland om je heen, wauw wat krijgen we dan een mooie wereld. Ik voel me langzaamaan net een “Prayer” worden. Ik geef zo graag een boodschap mee vanuit hier.

Maar ik doe ook nog hele leuke en relaxte dingen hier.

Heb gymles gegeven aan de groepen kinderen die op de school van Hanukkah zitten de School of Life. We hebben veel sportballen uit Nederland ontvangen van sponsoren. Deze heb ik allemaal opgepompt en we hebben in de lessen allemaal bal opdrachten uitgevoerd en ballgames gespeeld. Hoe leuk om te zien hoe deze kinderen  voor het eerst hier kennis mee maken. 

Dansen

Haha dat is een verhaal apart. Toen ik dinsdag aankwam op Hanukkah werd ik meteen weer geassocieerd met Ali Baba  en de andere dansjes die ik vorig jaar met de kinderen heb geoefend. Ze kennen de dansjes nog allemaal dat is toch geweldig. Hoe eenvoudig kan het zijn om kinderen gelukkig te maken met iets simpels. Het dansen op Hanukkah is niet te beschrijven. Ik heb vorig jaar een aantal cd's achter gelaten en gelukkig worden deze nog regelmatig gedraaid als er een vrijwilligster is die het ook leuk vind om met de kinderen te doen. Kun je voorstellen dat ze er echt naar uit hebben gezien dat er weer een vrijwilligster komt die graag danst en beweegt. Als de muziek aangaat dan zie je dat alle kinderen zich verzamelen in de zomerhut. Dit is het enige gebouwde hutje met een dakje waar schaduw is. Dan klinken de tonen van het eerste lied en wat je dan ziet is niet te beschrijven. Of je nu 3 jaar bent of 15 jaar iedereen komt gewoon in beweging. Zelfs de “mama’s” die werken op Hanukkah doen mee. Je doet gewoon allemaal mee. De allerkleinsten hebben een ritme gevoel daar kunnen wij niet tegen op.

Dit geeft zoveel energie dat is echt ongelofelijk. Als we een 1,5 uur verder zijn voelen we ons voldaan en blij. Hebben we alle frustratie die misschien nog in ons zitten er weer even lekker uit kunnen dansen.

Nu hoop ik dat ze ook een keer voor mij echte Afrikaanse muziek gaan maken op hun Afrikaanse drums, want dan mag ik helemaal uit mijn bol. Ik heb ze het al gevraagd en dat hebben ze beloofd. Wauw hoe mooi wordt dat.

Met een heerlijk voldaan en liefdevol gevoel dank ik weer de Lieve Heer voor een mooie dag. Ik kan  weer als een roosje gaan slapen in mijn bed onder de klamboe. Welterusten en voor iedereen een liefdevolle Ghanese groet.

Dank je wel ook nu weer voor het lezen van mijn verhaal.

Liefs Inge