Hanukkah = Toewijding

Ik zit bijna op de helft van mijn tijd. Ik heb mijn best gedaan om er weer een verhaaltje van te maken die jullie weer een beetje het gevoel kan geven hoe het hier is en welke kinderen hier wonen. Ik dank iedereen voor het lezen van mijn reisblog en alle lieve reacties. Heel bijzonder. Ik heb ook een nieuw album met foto's aangemaakt. 

Ik ben hier nu bijna 2 weken en ik betrap me er zelf op dat ik met veel meer intensiteit naar alles kijk wat er zich op Hanukkah afspeelt dan vorig jaar. Ik kijk naar hoe kinderen met elkaar om gaan. Ik kijk naar de mama’s die de kinderen overdag verzorgen. Ik kijk hoe ieder kind mee helpt met het schoonmaken van het terrein en helpt koken en wassen vd kleding.

Als ik vertel over een kindertehuis wat gerund wordt door een Nederlands/Ghanees echtpaar dan kan ik me voorstellen dat mensen denken ; “ Ja en wat is daar zo bijzonder aan”? Dan hoef ik daar niet lang over na te denken. Natuurlijk zijn er in Ghana meerdere kindertehuizen en helaas weet ik niet voldoende hoe het er daar aan toe gaat. Natuurlijk hoop ik dat in elk Ghanees kindertehuis de kinderen met heel veel liefde worden opgevangen en verzorgd. Natuurlijk weet ik dat God een groot plek in zijn hart heeft voor al deze kinderen. Maar ik ben op Hanukkah en dat is voor mij het kindertehuis waar ik me super op mijn plek voel.

Hanukkah betekent “toewijding”, hoe toepasselijk moge dat zijn. Alles op Hanukkah is toewijding. Toewijding van Mariette en Moses voor alle kinderen. Toewijding van alle “mama’s” die daar de kinderen verzorgen. Toewijding van alle volunteers,” vrijwilligers” voor de kinderen. Toewijding van alle sponsoren die Hanukkah een zeer warm hart toe dragen. Toewijding van overige mensen die ik vergeten ben.

Maar het belangrijkste is denk ik wel de toewijding van alle kinderen op Hanukkah naar elkaar toe. Liefde, behulpzaamheid en saamhorigheid maakt het tot een toewijding voor elkaar die ik nog nooit ergens zo intens heb gezien. Het is mooi om te zien hoe de kinderen elkaar helpen als ze zien dat iemand hulp nodig heeft. Het is allemaal zo vanzelf sprekend. Als ik zo rond kijk naar deze kinderen dan betrap ik mezelf erop dat ik vaak foto’s maak van dezelfde kinderen. Waarom? Omdat ik hun uitstraling zo mooi vind of omdat ze zelf graag ook op de foto willen? Ik weet het niet. Maar deze week  ben ik op zoek gegaan naar het hart van Hanukkah, op zoek naar de kinderen die op Hanukkah misschien wel een hele speciale plek innemen. Lees het niet verkeerd. Alle kinderen hebben een speciale plek op Hanukkah. Elk kind heeft een bijzonder verhaal over zijn of haar leven. Maar er is een speciale groep kinderen die ik graag in mijn verhaal wil meenemen. Die ik graag wil fotograferen om dat ze zijn wie ze zijn. Kinderen die nooit de kans zullen krijgen om naar school te gaan. Kinderen die nooit kunnen lopen en of goed praten. Kinderen die veel lichamelijke verzorging nodig hebben. Kinderen die niet zelf kunnen eten. Kinderen die huilen en kunnen schreeuwen om iets kenbaar te maken.Maar vooral kinderen die als je ze in de ogen kijkt jouw een heel verhaal met hun ogen laten zien. Hun ogen kunnen heel bijzonder glimmen. Deze groep kinderen hebben in Ghana geen of nauwelijks overlevingskansen of de kans op een goed bestaan. Ze worden vaak verstoten door de familie of de kans bestaat dat ze overlijden omdat de medische verzorging niet door familie kan worden betaald. Deze kinderen hebben allen een nieuwe kans gekregen op Hanukkah. God heeft deze kinderen een hele mooie plek gegeven om op te groeien. Al kunnen sommigen niet praten, maar als ze zachtjes mee bewegen op de muziek of als zij tegen je aankruipen en jouw die mooie glimlach geven vanuit hun ogen dan smelt je letterlijk.  Ze zijn zo puur. Ze zijn wie ze zijn en dat wordt door iedereen gerespecteerd. Deze kinderen zijn het hart van Hanukkah. Hier begon het allemaal mee. Met toewijding zorgen alle kinderen voor dit hart van Hanukkah. Als je op Hanukkah komt wil je niemand extra aandacht geven. Maar toch zijn er bij alle vrijwilligsters wel een paar “special” kids. Ja, ook ik doe daar aan mee.Toen ik vorig jaar op Hanukkah was,  was er net een nieuw jongetje genaamd Elvis gekomen. Een intens verdrietig verhaal hoort er bij zijn leven.  Ik viel direct voor dit mannetje. Hij was uitgehongerd en hij was bijna blind. Dan was er ook nog Lucas. Een jongen die al heel lang op Hanukkah woont. Hij is verlamd vanaf zijn heupen. Zijn beentjes bungelen erbij. Hij zit in een rolstoel maar weet zich heel goed zelf te redden. Deze 2 kinderen kwamen vol in mijn hart binnen en zijn er na vorig jaar ook nooit meer uitgegaan. Je ziet ze genieten van hun leven. Ze spelen en gaan naar school. Hier is geen onderscheid in hoe je eruit ziet of wat je kunt. Ze worden nu door mijn gezin gesponsord en hierdoor kunnen ze oa  goed onderwijs volgen. 

Deze 2 kinderen zie ik naar een jaar weer terug, dat is een overweldigend moment. Elvis het mannetje wat zich super ontwikkelt als een heel sociale jongen met ook nog eens bijzonder mooie eigenschappen. Zijn gezichtsveld is niet veel beter geworden maar hij straalt en geeft mij de mooiste glimlach die er bestaat. Hij weet zich op Hanukkah heel goed te redden.  Ook Lucas zie ik weer, toch wel beetje liefde op het eerste gezicht.  Haha dat zeggen vast meer vrijwilligsters over Lucas.

Maar met hem heb ik op Hanukkah de beste band.  Elke dag vinden we elkaar weer. Regelmatig zit ik samen met Lucas en Elvis en andere kinderen na school op de grond in de zomerhut de kinderbijbel te lezen. Goed voor mijn Engels.  Het is een Nederlandse tekst die ik mag vertalen naar het Engels.

Dit jaar is er een nieuwe jongen bij gekomen die me erg intrigeert. Jeffrey is zijn naam. Hij is hier nu ong. een maand. Helaas heeft hij ook een leven achter zich die je niemand wenst. Hij woont hier nu ongeveer 1 maand. Je ziet hem elke dag kijken en denken als zijn broeders naar school gaan. Hij kan nog niet naar school. Want het kan zijn dat hij misschien weer naar huis gaat als er familie gevonden is voor hem.  De toekomst zal het uitwijzen.  Hij spreekt helaas nog erg slecht engels. Dus alles wat hij tegen je zegt is met handen en voeten.  Elke dag verrast hij me weer met nieuwe dingen. Hij vind K3; Oya lélé helmaal te gek. Hij wil het steeds zingen en dansen. Opeens zie ik hem breackdansen of een radslag maken. Hoe wonderlijk dat je langzaam zo een jongen ziet loskomen en wie weet komen we er ooit achter wie hij werkelijk is. 

Tranen schieten in mijn ogen als ik 's avonds de kinderen zie tijdens de prayersnight. Vol overgave geven ze zich over aan het gebed voor God. Ze spelen vol power en passie op de Jambee, ze zingen en dansen erbij. Ze laten mij elke keer weer zien dat je dankbaar moet zijn voor elke dag, dat je verder moet voelen dan alleen je eigen ik. Hier krijg je de kans om je hart "zacht" te maken en je hart vol te laten stromen met pure liefde, die je ontvangt van God en alle kinderen. Hier leer ik beseffen dat er zoveel dingen in mijn leven niet belangrijk zijn maar waar ik mij heel druk om kan maken. Dat ga ik straks als ik terug ben niet meer doen. Ik heb een levenspad te bewandelen die vol hobbels en bobbels zal zijn. Maar die mij uiteindelijk zal brengen daar naar waar ik moet zijn. Die mij de liefde en dankbaarheid zal geven waar ik voor leef. Daar geloof ik in en ik hoop dat ik met dit verhaal ook weer wat mensen hoop te kunnen bereiken die net als mij weten dat liefde geven het hoogste goed is dat er bestaat op deze wereld.

Medassi , dank je wel en God Bless You

Liefs Inge