Ontroerd en geschokt.

Weerzien met familie. 

Als je een aantal weken enof jaren op Hanukkah komt dan leer je de kinderen aardig kennen. Maar meestal blijft er altijd een vraag; "Waarom zijn deze kinderen hier en in welke omstandigheden zijn zij ooit hier op Hanukkah gekomen". Want de naam zegt het al: Kindertehuis Hanukkah. 

Ik neem je mee in een ontroerend weerzien van 4 kinderen en hun ouders.

Simon, Lily, Megan en Sophia. 4 geweldige kinderen: Ooit werden deze kinderen ( 10 jaar geleden ong.) in meer dan erbarmelijke omstandigheden door de Ghanese Social Welfare ( soort kinderbescherming)  gevonden bij hun moeder. Zwaar ondervoed leefden ze in een zeer kleine gezamelijke ruimte zonder vaste vloer enz.  Moeder moest bedelen om aan eten te komen.

Mariëtte heeft goede contacten met de Welfare en ze werd dan ook benaderd of ze deze kinderen wilden opnemen in haar kindertehuis. Samen met enkele vrijwilligsters die er destijds waren hebben ze de kinderen opgehaald. Poeh hé, je kunt wel voorstellen dat dit niet gemakkelijk was.

We zijn nu ong. 10 jaar verder. De kinderen groeien op als fijne jongeren. Ze zitten allemaal op school.  Helaas hebben zowel Simon als Sophia door hun slechte leef omstandigheden destijds er een oogziekte aan over gehouden.  Ook Megan blijft een zwakke gezondheid houden.

Mariëtte probeert altijd contact te houden met ouders en of familie van alle kinderen op Hanukkah als de situatie dit toelaat.

Lily, Simon, Megan en Sophia gaan 1 a 2x per jaar op bezoek bij hun ouders. Dit willen de kinderen zelf graag.

Afgelopen week vroegen ze aan Mariëtte of ze weer een bezoekje mochten brengen aan hun ouders. Zondag was het zover. Ik mocht mee.

Samen met de 4 kinderen en Gideon, in de taxi van Frank. Frank rijdt vaker voor Hanukkah. Dus nu op weg naar de ouders. 

Even waande ik mij in het programma Spoorloos. Want ze wisten niet precies meer waar ze moesten zijn. Regelmatig even vragen aan voorbij gangers of ze wisten waar de fam. woonde.  De één wijst naar links de ander wijst naar rechts. Maar met eindeloos geduld kom je uit eindelijk wel op de plek van bestemming.

Een ritje met de taxi is echt anders dan wij gewend zijn. De straten naar de verder gelegen dorpjes zijn geen pretje voor de auto van een taxichauffeur. Grote gaten in de weg, stenen en ondere opstakels moeten zoveel mogelijk vermeden worden. Dus dat schudt en bonkt alle kanten op in de taxi.  Ik moet eerlijk zeggen vind het nog steeds geweldig om het elke keer weer te beleven. Ik stoor me nooit aan niets. Ik ga zitten en zie wel wanneer ik overkom.  

Na veel vragen en zoeken bestemming gevonden. De laatste meters moesten we lopen. De weg was onbegaanbaar voor de taxi. Ik wist niet wat ik me ervan voor moest stellen dus ging er objectief naar toe.

Dan zie je een groot onafgebouwd huis waarvan alleen de muren en de binnen muren zijn gemetseld. Openingen waar geen kozijnen in zitten, geen  deuren. Geen stroom of water. Geen toilet, douche of wat dan ook. Alleen ruwe gemetselde muren. Ook geen vaste vloeren. Wel een dak van ijzeren golfplaten die de regen een beetje buiten houden. 

Deze onafgebouwde huizen zie je hier veel. In deze huizen trekken vaak arme mensen in die zelf geen vaste woonplek hebben.  Zolang er geen eigenaar is om er zelf in te gaan wonen kunnen deze mensen er in wonen.

Ook de ouders van Lily, Simon, Megan en Sophia leven in zo'n huis. Met woorden niet uit te leggen in welke omstandigheden ze wonen.  (zie video)

De moeder kijkt ons een beetje verdwaasd aan en zegt niets. De vader komt meteen naar ons toe en pakt 2 stoelen om op te gaan zitten. Hij kijkt z'n kinderen aan en begint een gesprek. Moeder komt er ook langzaam aanlopen.

Dan breekt m'n hart om te zien hoe Simon een stoel pakt en tegen z'n moeder zegt dat ze daar wel op mag gaan zitten.

Zie video

De vader verteld dat z'n vrouw een aantal maanden geleden haar bovenbeen had gebroken. Ze konden alleen naar een lokale arts die vertelde dat het zelf weer genezen moest. Geen ziekenhuis, niets van dat alles. Want ze hebben geen geld voor medische zorg.  De kinderen waren zo ontzettend lief voor hun ouders. Vader liet ons zien in welke omstandigheden ze nu wonen. Dat raakte me diep. Een kleine ruimte waar hun spulletjes stonden. De slaapruimte was niet meer dan en opening zonder raam waar een golfplaat tegen aan was gezet om de regen enigzins tegen te houden. Het plafond was bekleed met wat doeken om ook daar  de regen tegen te houden. Op de grond geen vaste vloer. Gewoon een grote plastic zak waar ze op slapen. De kleren die ze hebben hingen op een lijntje of lagen in een emmer. Toilet en wassen doe je buiten ergens.  Zo intens triest om dit te zien. Hier kan ik ook verder niets mee. Alleen mijn hart zegt hoe dankbaar en gezegend ik ben met mijn leven.

Zie video

Dan zie ik Simon, hij draait zich om zodat niemand hem ziet en ik hoor hem huilen. Ook hij diep geroerd. Ik moest Simon even een aai over z'n bol geven. Want dit verdriet raakte me  heel diep van binnen. Wat speelt er zich af in de koppies van deze kinderen. Wat een ongelofelijk dubbel gevoel moet dit zijn voor de kinderen.  Het zijn wel je ouders. Je wilt met ze praten, je wilt hen misschien wel graag helpen, maar je weet ook dat je nu niets kunt doen.  Ondertussen had Frank de levensmiddelen uit de taxi gehaald. Deze hadden we meegenomen vanuit Hanukkah. Grote zak rijst, olie, zeep, toiletpapier.  Alles wordt op hun kleine slaapkamertje gezet. Want in het huis wonen ook 2 illegale mannen waarvan ze zeker weten dat zij de spullen zullen stelen. Hoe triest.

Ook moeder wordt spraakzaam en vertelt ons dat ze zo dankbaar is dat de kinderen nu een goed leven hebben.  Opeens zie ik haar samen met Lily en Megan naar haar slaapkamertje lopen. Waar ze zich omkleed en hult in een nette rok met T-shirt.  De haren worden gekamt. De meisjes helpen haar.  Als ze weer buiten staat vraagt ze of ze met ons mee mag in de taxi om haar te brengen naar oma en opa van de kinderen. Ivm haar gebroken been heeft ze hen lang niet meer kunnen bezoeken.  En alles gebeurt daar lopend. "Maar natuurlijk kan dat", zegt Frank de taxichauffeur.  Dus nadat we een familie kiekje hebben gemaakt, nemen we afscheid.  Ook hier zie ik hoe Lily vecht tegen haar tranen. Zo hartverscheurend deze taferelen.

We stappen nu met 7 pers. in de taxi. De houten loopstok van moeder achter in de laadruimte. 2 pers. voorin en 5 pers. achterin. Hoe, maakt niet uit, maar het past. 

Weer door diepe kuilen en over hobbels zoekt Frank zigzaggend een begaanbare weg. Na 15 min. komen we bij oma, opa, tante em neefje vd kinderen aan.  Ook zij blij om de kinderen  weer te zien. Oma voert voornamelijk het woord. Haha ik kijk vooral naar de opa. Want heeft hij een mega grappig koppie vol rimpels en een grote lach.  Wat zou ik hem graag portretteren met m'n camera.

Na een flitsend familie bezoekje moest ik natuurlijk ook deze familie nog even op de camera vastleggen. Oma moest eerst even haar beste kleren aan trekken en opa was vast z'n slippers kwijt want het duurde nog wel 10 min voor opa ook zo ver was. Ghanesen zijn zo'n trots volk.  Al hebben ze weinig tot soms niets. Voor een foto worden de beste kleren aangetrokken en de haren in orde gemaakt.

In stilte reden we terug. Ieder in eigen gedachten.  Wat een bijzondere middag. Dankbaar dat ik dit mocht vastleggen in m'n gedachten en met m'n camera. 

Het kindertehuis Hanukkah werd voor mij weer even opnieuw ontdekt. Want wat ongelofelijk fijn dat al deze kinderen een kans krijgen om op te groeien in redelijk goede omstandigheden. Hoeveel van deze kinderen zouden het niet overleeft hebben als ze hier niet waren opgevangen.

Vaak wordt er gevraagd of er ook geen extra hulp mogelijk is voor de familie.  Dat wordt zeker geprobeerd maar in sommige gevallen is dat een gebed zonder eind.

Op zich hebben de ouders een goede familie. Waar de opa en oma wonen is het goed. Alleen de ouders van Lily, Simon, Megan en Sophia zijn drugs en alcohol  verslaafd en blijven nooit op 1 plek wonen. Er is al vaker hulp aangeboden. maar ze doen er helaas niets mee. Bv het slapen op de grond is niet nodig. Ze hebben al eens matrassen gekregen. Maar na verloop van tijd zijn deze verdwenen. Dat maakt de situatie in dit geval de extra schrijnend. De kinderen hebben ouders waar ze omgeven, die hulp kunnen krijgen maar er aanstonds niets mee doen. Dat is heftig voor iedereen.

Ik weet dat er hier ook kinderen zijn die er zelf voor hebben gekozen om terug te gaan naar familie als de omstandigheden dit toelieten. Er zijn ook kinderen die ooit terug willen naar hun familie. Maar dat ze eerst willen studeren zodat ze later hun familie misschien financieel beter kunnen ondersteunen.

Een prachtig proces als dit mogelijk is.

En voor alle kinderen die hier wonen en geen ouders of familie hebben en de kinderen die een beperking hebben kan ik alleen maar bidden dat ze een goede toekomst tegemoet gaan. Dat ze op Hanukkah gelukkig mogen zijn

En dat ik ze met mijn hulp en liefde een stukje blijer kan maken als is maar voor even. 

Lieve Mariëtte en Moses, mijn respect is alleen maar nog groter geworden voor jullie. Ik zie hoe hard jullie werken. Ieder minuut wordt zinvol besteed. 

Ik hoop nog vaak te kunnen en mogen komen. Mijn hulp en liefde bied ik graag aan.  Ik wordt zo blij als ik iets kan betekenen voor jullie en de kinderen.

Ik hou van jullie allemaal.

Liefs Inge ❤