Als een steentje op het water

Als een steentje dat gekeild wordt over het water, het kringetje dat steeds groter wordt, zo voelt dit keer mijn reis naar Ghana. Al weer mijn 6de bezoek aan kindertehuis Hanukkah sinds 2015. Maar dit keer heb ik het gevoel of ik met heel veel mensen daar naar toe ga.  Het kleine kringetje van mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in mijn beweegredenen waarom ik naar Hannukkah ga, is in der loop der jaren steeds groter geworden. Zoveel nieuwe lieve mensen ontmoet waaraan ik opnieuw m'n verhaal mag vertellen over hoe mn leven is verandert sinds ik kennis heb mogen maken de kinderen op kindertehuis Hanukkah en met Mariëtte en Moses in het mooie Ghana.

Een wereld die ik van de eerste dag heb omarmd en me nooit meer heeft losgelaten. Een wereld die in niets is te vergelijken met onze westerse wereld.

Voor de 6de keer naar Hanukkah, voelt weer als een thuis komen en verder gaan waar je vorig jaar geëindigd bent.

Mensen vragen me regelmatig wat ik het leukste jaar vond. Dan moet ik even nadenken. Bestaat er een soort van "leukste" jaar. Nee ik geloof het niet. Natuurlijk zijn er momenten die die ik nooit zal vergeten en een diepe indruk op mij hebben gemaakt.

Maar er zijn ook momenten waarop je het daar niet zo leuk vind. Momenten waar je je eenzaam en verdrietig voelt en je familie mist. Of boos, teleurgesteld en niet begrepen.  Of ziek en energieloos.

Maar dat hoort bij het gehele proces als je daar bent en dat maakt je weer extra sterk.  Dus is er een "leukste" jaar bij. Nee, alles is bijzonde. Elke periode als ik daar ben probeer ik er iets bijzonders van te maken. Niet voor mij, maar aan iedereen die het kan gebruiken probeer ik een positieve bijdrage te leveren. Dat maakt elk jaar voor mij bijzonder.  Elk jaar merk ik, wordt mijn kringetje van mijn gekeilde steentje onbewust groter, zowel wel daar als hier in Nederland.

Ook vragen mensen mij regelmatig waarom Juist  "dat" kindertehuis mij zo aanspreekt en of ik niet een keer ergens anders heen wil.

Wederom een mooie vraag. Alles wat met mensen te maken heeft vind ik mooi. Van jong tot oud, maakt mij niet uit. Maar kwetsbare mensen helpen in welke omgeving dan ook, daar ligt mijn pad. Mijn energie en positiviteit moet vloeien en wil ik heel graag delen.

En mijn pad leidde  me uiteindelijk  naar Ghana waar ik blijkbaar moest zijn.

Een groot land vol kwetsbare mensen en jongeren. Een land in opbloei een land wat zich economisch heel snel ontwikkeld. Maar ook een land vol corruptie waar anderen zich nog verrijken ten kostte van hun kwetsbare medemens. Een land waar rijk en arm mega is. 

Een land waar nog steeds niet echt plek is voor lichamelijk en geestelijk beperkte jongeren en ouderen. Waar het overleven in diepe armoede bijna een onmogelijke strijd is. Waar je alleen goed onderwijs kunt volgen als je genoeg geld bezit.

Waar het werkeloosheid cijfer mega groot is.

Maar ook een land waar mensen mij heel blij kunnen maken met hun zang, dans en gezamenlijke geloof.

Gewoon een land waar ik van hou en waar ik met mijn energie, positiviteit en geloof probeer die mensen te bereiken die het kunnen gebruiken.  

Dus ook nu weer maximaal bepakt en bezakt, met spullen die ik heb ontvangen uit Nederland, vertrek ik donderdag vol energie en goede zin naar Ghana. Waar ik na 2 dagen reizen iedereen die ik in de loop der jaren heb leren kennen hopelijk in goede gezondheid weer mag ontmoeten.

Waar Ik verder mag gaan met het onderling verhalen vertellen aan Elvis, Lucas, Desmond en alle andere schatten.

Waar ik mag dansen en zingen met Kofi-Ghana, Kwame, Ama en Blessing en alle anderen.

Waar Ik me weer verdienstelijk mag maken met het helpen op de Circle of Life school met gymnastiek en met alle schoolkinderen mag springen, dansen en sporten

Maar ook mag volleyballen met de leerkrachten en natuurlijk samen mag bidden met Moses en Mariëtte en alle mama,'s en iedereen die ik lief heb. 

Dank je wel voor het lezen. 

Ik zal proberen regelmatig iets te schrijven.

Doei,

Medasi, liefs Inge