Hanukkah kinderen ik mag jullie weer omarmen

Hoe zal ik beginnen? Wat wordt de naam van mijn nieuwe reisverhaal? Dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Jazeker wel. Ik kijk al 10 minuten naar de eerste zinnetjes en bedenk me dat het toch super zou zijn als ik schrijfster was. Heerlijk weg dromen en je gedachten mogen toe vertrouwen aan je laptop. Natuurlijk zorgt de laptop ervoor dat alles in goed Nederlands wordt neergezet. Helaas ben ik geen schrijfster, mijn zinnen die ik schrijf zijn voorzien van foutjes. Maar het komt uit een goed hart en alles wat ik schrijf zijn mijn eerste gedachten die bij mij opkomen. Hoe mooi om te weten dat er zoveel mensen zijn die mee leven met mijn Ghanes belevenissen. Dank jullie wel alvast. Ik zal proberen tijdens deze 4 weken jullie een gevoel te geven dat jullie samen met mij op Hanukkah zijn. Ik ga niet oordelen en veroordelen over wat ik allemaal zal beleven. Ik ga proberen om mijn belevenissen met liefde te beschrijven zodat ik na elk verhaal bij iedereen een indruk kan achter laten over deze bijzondere wereld waarin deze kinderen leven en waar ik tijdelijk een onderdeel van mag zijn.

Ik mag weer terug naar Ghana, naar Hanukkah van Mariette en Moses. Het kindertehuis van Mariette's Childcare.nl Waar ik weer die prachtige bruine oogjes hoop te mogen ontmoeten. Oogjes die kunnen stralen van liefde en blijdschap  of soms kunnen blinken van verdriet. Waar de kinderen weer een jaartje ouder zijn geworden. Een jaartje schrijf ik? Ojee waar blijft de tijd. Wat is er allemaal gebeurd in een jaar tijd. Voor ik nieuwe verhalen mag gaan schrijven over mijn belevenissen op Hanukkah in Ghana wil ik eerst terug kijken naar het afgelopen jaar. In febr/maart 2015 ben ik mijn dochter Pam achterna gegaan. Zij was 12 weken op Hanukkah het kindertehuis. Samen hebben we een bijzondere tijd beleefd. Toen ik terug was in Nederland heb ik het best moeilijk gehad. Ik kon slecht aarden en had moeite met de drukte van mensen om mij heen. Mensen die de hele dag op hun klokje kijken om niets te missen van hun geplande aktiviteiten. Regeltjes die weer moesten worden gehandhaafd . Regen en wind die mij er weer aan herinnerden dat ik weer in Nederland was. Ik miste de gezellige en diepgaande gesprekken van het groepje vrijwilligsters waar we mee samen waren op Hanukkah. Een totaal onbekende groep die in 3 weken tijd uitgroeide tot een bijzonder vriendschap. Ik had de behoefte om op een groot podium te gaan staan en iedereen toe te spreken over hoe het leven ook anders kan zijn. Hoe we gelukkig kunnen zijn met kleine dingen, hoe we moeten proberen elkaar met meer liefde en respect te behandelen, en nog veel meer van dit soort dingen. Maar ook ik raakte weer gewend aan de westerse manier van leven. Stressen en mopperen als iets tegen zit en niet altijd vriendelijk zijn naar mensen omdat het mij even niet zint. Ik was me hier heel erg van bewust. Ik voelde dat er op Hanukkah iets was gebeurd wat mij persoonlijk tot een ander mens heeft gemaakt. Ik voelde dat mijn leven een beetje Hanukkah is geworden. Ik heb het afgelopen jaar een fijne band opgebouwd met Mariette en Marjo. Ik heb zitting genomen in 2 brainstormgroepen die zich inzetten in oa het organiseren van evenementen en veilingen. Dit om sponsorgeld te kunnen vergaren voor de stichting Mchildcare.nl. Maar het allermooiste wat mij is overkomen zijn de vele enthousiasme mensen die mijn Ghanese belevenissen hadden gevolgd en naar aanleiding daarvan zelf allerlei acties hebben georganiseerd om sponsorgeld binnen te halen. Heb gemerkt dat de naam Mariette's Childcare bij velen mensen een speciaal plekje heeft gekregen in hun hart. Elke keer als ik aan Hanukkah denk komt het woord Liefde steeds naar boven in mijn hoofd.  Ik heb lang zitten denken waarom Hanukkah zo'n indruk op mij heeft gemaakt en waarom ik daar zoveel liefde heb gevoeld.  Ik geloof niet in toevalligheden. Alles in het leven wat we doen heeft een reden. Ons pad ligt al heel lang vast, maar we kunnen ons pad wel behandelen met een eigen wil. We kunnen linksom, we kunnen rechtsom, we kunnen een omweg maken en rechtstreeks het pad proberen te volgen, maar het pad is voor ons gelegd. Dat hebben we te volgen. Ik kijk niet vaak achterom of naar de toekomst ik leef in het nu. Ook de kinderen op Hanukkah leven in het nu. Ze kijken niet achterom naar het soms moeilijke leven wat ze hebben meegemaakt. Ze kijken naar nu en danken onze God voor elke dag. Dit is denk ik waarom ik me hier zo thuis voel.  Hier leef je alleen maar in het nu. De toekomst is hier niet in te vullen en het verleden wil je graag vergeten.  Ik ga nu naar Hanukkah met een iets andere kijk dan vorig jaar en met een nog intenser gevoel.  Ik wil deze keer de periode nog intenser kunnen beleven. Ik wil  nog meer mensen bereiken met mijn verhaal. Nog meer liefde samen kunnen geven aan deze geweldige kinderen.Ik ga as maandag naar Ghana maar niet alleen, ik neem iedereen in mijn gedachten mee die geïnteresseerd zijn in mijn verhaal.  Dank je wel voor het lezen van mijn reisblog. We gaan er samen een mooie tijd van maken.

Liefs Inge