Hanukkah emoties

Ik ben thuis. Zou ik dit zo kunnen zeggen? Heerlijk temp. 35 gr. Bestaan er meer plekken waar je je direct thuis kunt voelen? Natuurlijk gaat er niets boven je eigen Home Sweet Home, maar mijn eerste stappen in Ghana voelden bijzonder goed. Na een goede vlucht naar Ghana werd ik in Accra op het vliegveld verwelkomt door Pam. Haha ik zag haar direct een Obruni(blanke) valt hier wel op.
Wat een heerlijk welkom, lekker even knuffelen en alle kussen overbrengen die ik uit Nederland mee kreeg voor haar.

Dan sta je in Accra de hoofdstad van ong. 4 miljoen inwoners. We werden keurig al toeterend en zigzaggend over de weg in een auto naar een adres gebracht waar we overnachtten om de volgende dag met een binnenlandse vlucht verder te vliegen naar Sunyani alwaar we wederom weer keurig werden opgehaald nu met het busje van Hannukah. Yes eindelijk was het zover, eindelijk kon ik de foto's van Pam in het echt bewonderen. Wie denkt dat foto's altijd de realiteit weergeven heeft het mis. Wat ik hier zag en nog steeds zie is niet in foto's uit te drukken. 45 gezichtjes, 45 snottebelletjes, 45 stralende oogjes, maar ook verdrietige gezichtjes, zoveel kleine en grote kinderen, zoveel gezonde maar ook minder gezonde kinderen. Maar allemaal hebben ze één ding gemeen. Ze wonen allemaal op het kindertehuis Hannukah van Mariëtte en Moses, waar wordt geprobeerd om elk kind een liefdevol leven aan te bieden. Juist dit laatste brengt bij mij zoveel emoties teweeg dat ik elke dag wel even moet huilen om wat ik zie aan geluk maar ook aan "armoede" waar deze kinderen in leven in ons westers denken. Maar deze armoede is voor hun niet belangrijk. Gewoon mogen leven, spelen en huilen en blij zijn samen met al je " broertjes en zusjes" dat is Hannukah.
Waar moest ik beginnen? Wat wordt er verwacht van je? Nou daar hoef ik me niet druk om te maken. Er is zoveel te doen. 07.00 uur helpen we alle kinderen in hun schooluniform, zodat ze optijd naar school kunnen. We helpen mee op school met knutselen en huiswerk maken. Spelen met de kinderen, voetballen en alles wat maar nodig is daar kun je bij helpen. Er zijn genoeg kindjes die graag bij je komen zitten en even lekker willen knuffelen, geen probleem heb veel liefde mee genomen in mijn hart.
Dan zie ik Elvis, "mijn " mannetje. 11 jaar oud is nu ong. 2 weken op Hannukah. Is gehaald naar Hannukah uit meer dan bizarre omstandigheden. Dit is haast zonder huilen niet uit te leggen.
Ondervoed en hierdoor slechtziend en slechthorend. Als ik in zijn ogen kijk dan smelt de wereld om me heen en wil ik hem zo graag zien lachen en hem vertellen dat hij hier heeeeel erg welkom is. Maar hoe moet je lachen als er in het leven niets te lachen was. Hoe moet je zomaar iemand kunnen vertrouwen als dit vertrouwen in je leven niet mogelijk was.
Ik heb samen met hem Tjingle Bells gezongen( Haha dat zingen ze hier heel graag) en hij zong zachtjes mee en gaf me een grote glimlach. Wauw dan hoop je dat het weer goed gaat komen met dit mannetje. Ik ga er deze weken in ieder geval mijn best voor doen.
Dit is waarom ik hier ben. Dit is wat ik zo graag aan iedereen wil vertellen. Wees gelukkig in gezondheid en liefde en wees niet meteen gestresst als het even tegen zit. Neem de Ghanese tijd en wacht op de dag of het moment dat alles weer goed komt. God Bless You.