De zomerhut

Was het 1 jaar geleden dat ik hier was of slechts een week. Zo vertrouwd voelt het weer.

Je vertrouwde slaapkamertje weer schoon en fris. Bed keurig opgemaakt. Wat kan een mens zich nog meer wensen.

Elke keer is het weer leuk om te proberen op zo'n manier te schrijven dat je er vanzelf een beeld bij kunt creëren. Dit keer mag je proberen een beeld te creëren van een grote buitenplaats met middenin een grote gemetselde buitenhut met een dak van stro.

Deze hut wordt ook wel de zomerhut genoemd. De enige plek  waar je schaduw hebt op het buitenterrein. In deze hut ontmoeten de kinderen elkaar regelmatig.  Ze zoeken elkaar op om hier te spelen in de schaduw, of te dansen en te bidden. Ook wordt menig ruzie hier uitgevochten.  Gewoon een mega functionele ruimte. 

Ik had van een jongen Niels uit Nederland autootjes gekregen. Ik had hem beloofd deze uit te delen aan de kinderen. Maar zomaar speelgoed uitdelen is hier niet handig. Ong. 40 kinderen willen allemaal wel een autootje. Voor je het weet zijn alle autootjes verdwenen. Ik dacht dat moet ik goed aanpakken.

22 kinderen waren op het autootjes moment in de zomerhut. Ik in mijn slechte Engels met Twents accent hun eerst maar eens goed toespreken en vertellen waar deze speelgoedautootjes vandaan kwamen. Toen vertelt dat ik heel verdrietig zou worden als ik Niels moest vertellen dat de autootjes  na 1x spelen al waren zoek geraakt. Vele lieve en ondeugende oogjes keken  me aan. Ze begrepen heel goed waar mn verhaal op aan zou gaan.

Ze beloofden me trouw dat alle autootjes na 2 uur spelen weer netjes zouden worden ingeleverd. Ik had er eerlijk gezegd niet helemaal 100% vertrouwen in. Haha. Ik maakte de jongen Lucas verantwoordelijk voor het verzamelen van de 22 autootjes. Tevens vertelde ik erbij dat ze samen moesten spelen en niet elkaars autootjes mochten afpakken maar in goed overleg de autootjes wel konden ruilen met elkaar. 

Na m'n preekje te hebben gehouden kon het uitdelen beginnen. Wat waren ze blij.

Ruim 2 uur lang hebben de meeste kinderen zich kostelijk vermaakt. Bijna geen tot nauwelijks ruzie om de autootjes. Gewoon samen spelen zoals het hoort als je met broertjes en zusjes speelt. 

Lucas had z'n zware verantwoordelijke taak erg serieus genomen. Alle 22 autootjes waren nog compleet en werden aan mij terug gegeven. Wat was ik trots op deze groep kinderen. Ze kunnen het zo goed. Vind het elke keer zo bijzonder dat ze ook proberen om er iets goeds van te maken. Want vergeet niet dat er haast nooit een moment is dat een kind alleen kan spelen met een stukje speelgoed. Altijd zijn er broertjes en zusjes om hen heen die mee willen spelen. 

Of het nu autootjes is of met blokken of dansen. Ze weten elkaar altijd te vinden.

Samen spelen, samen delen, samen voor elkaar zorgen. Het blijft bijzonder om dit proces hier te volgen..

Hier besef ik maar weer hoe het spelen met eenvoudig speelgoed bij ons in Nederland aan het verdwijnen is. We weten van gekkigheid niet meer wat te kopen voor de Hollandse kinderen. De meesten hebben alles wat ze willen. Worden ze er gelukkiger van. Nee, ik geloof er niet in. 

Laat onze hollandse kinderen weer kennis maken met de basis van het spelen. Met samen spelen en samen delen.  Weten hoe gelukkig je kunt zij met eenvoudig speelgoed. De fantasie van een kind is oneindig groot maar dan moet hij/zij daar wel de kans voor krijgen om dit te ontwikkelen, zonder dat alles al is voor geprogrammeerd. We zijn zo bang dat een kind iets te kort komt in z'n kind periode.

Wat zou er gebeuren als deze kinderen op Hanukkah op zeer jeugdige leeftijd ook al een iPad of een spelcomputer zouden krijgen? Mag er niet aan denken. Dit spelen en delen maakt de kinderen juist sterk voor de toekomst. 

Dat is ook de reden waarom ik hier zo graag kom. De eenvoud en puurheid raken mij hart elk keer weer diep en geeft mij heel veel stof tot nadenken maar ook heel veel liefde. 

Het zorgt er tevens voor dat ik elke keer als ik hier weer weg ga, mij weer maakt tot een ander mens. 

Liefs Inge 😘

De zomerhut