Woorden schieten te kort

Help, hoe begin ik met dit verhaal. Ben al 3 weken op Hanukkah. Wil van alles schrijven maar kom er eigenlijk niet echt aan toe. Maar nu wil ik toch echt iets met jullie delen. Iets dat ook bij mij veel emoties naar boven heeft gehaald. In september was ik gestart met het maken van wenslichtjes met als doel; de kinderen van Hanukkah een onvergetelijk weekendje te bezorgen door ze mee te nemen naar de zee.(Cape Coast)  Weet dat deze kinderen altijd tussen 4 muren wonen. Overdag gaan ze naar de Circle of Life School, deze ligt aan de overkant van de straat. Om 15.00 uur komen ze thuis en verblijven ze verder op Hanukkah. Dat is hun leven. Je hoort ze nooit klagen dat ze iets missen ze spelen tevreden op hun speelterrein met elkaar. Mijn wetslichtjes actie was meer dan een groot succes. Heb er meer dan 250 verkocht. Een groot gevoel van dankbaarheid overviel me omdat ik wist dat we met dit prachtige bedrag de kinderen blij konden maken met iets wat ze nog nooit in hun leven hadden beleefd; Een weekendje naar de zee naar Cape Coast. Toen ik hoorde dat de slaapaccommodatie )Ko-Sa Beach resort) ook nog eens gratis werd aangeboden door Annelies en Nol, was het plaatje compleet.

Zaterdag 25 november vertrokken we met een bus met daarin 19 Hunukkah kinderen op weg naar Cape Coast.  10 lange uren zaten we in de bus, maar er was niemand die klaagde, het was een gezellige happening. Want voor iedereen was het maken van een busreis ook voor de eerste keer. Wat was iedereen gespannen. Hoe zou de zee eruit zien?  Eindelijk na vele uren kwam de zee in zicht. Onvoorstelbaar de reacties die je dan hoort. Dat kan ik niet beschrijven. Zo een blijheid dat ik eigenlijk door onze westerse maatschappij een beetjes was vergeten. Bedenk dat deze kinderen nooit een zwembad zien omdat deze er in Sunyani niet zijn, alleen soms beetje badderen in een opblaasbadje.

Alle kinderen worden voorzien van een zwempakje of zwembroek en van zwembandjes voor wie dat nodig is. Dan is het grote moment daar dat ze kennis gaan maken met de zee.  Woorden schieten me dan te kort. Daar wordt je stil van. Iedereen genoot op zijn of haar manier zo ongelofelijk van de zee.  Wat en vrijheid en ruimte. Hoe heerlijk dat een Elvis die bijna blind is gewoon vrij kon spelen en zich dan ook helemaal liet gaan. Elvis die vraagt hoe groot de zee is en wie deze heeft gemaakt en welk geluid de golven maken. Dan kijk ik hem aan en springen de tranen in mijn ogen. Vertel hem dat dit alles door God is gemaakt en dat de zee heel groot is en dat we samen gaan luisteren naar het geluid van de golven. Hij geeft mij de hand en ik weet dat het goed is, want ik weet dat Elvis heel dicht bij God staat en hem elk dag dankt voor alle goeds wat op zijn pad komt. Dan is er Lucas. Hij is verlamd vanaf zijn middel en hij genoot zo van het water om hem heen het water dat hem licht maakt, het water dat hem optilt. Samen in onze armen in de zee heeft hij een weekend van z’n leven gehad.  Kinderen die op zoek gingen naar krabjes in alle soorten en maten maar ook kinderen die het zand als pap tussen hun vingers lieten glijden.  Even geen harde tegels meer om op te spelen even geen lawaai van je vele broertjes en zusjes om je heen. Nee, het geluid van de golven en ruisen van de palmbomen en de geluiden van de vogels, dat is het paradijs in vele ogen van deze kinderen. De vrijheid voelen en even niets hoeven te doen. Worden verwend met heerlijk eten en drinken. Slapen in heerlijke bedden. Mariette en Moses die ook konden genieten van deze prachtige momenten en hierdoor ook hun rust vonden. Dan komt ook voor mij het moment dat ik even moet zitten en denk aan mijn gezin in Nederland, moet even een traantje weg pinken omdat ook ik nog maar weer eens besef hoe ongelofelijk gezegend ik ben met mijn gezin en hoe goed het met ons gaat. 

Zondagochtend voor dat de zon opkwam (05.45) waren we allemaal alweer in de zee aan het spelen. De zon brandde er flink op los, alleen wij Obrunis (blanken) moesten ons blijven insmeren met een hoge beschermingsfactor. Kinderen werden verwend met een echte kokosnoot en heerlijk eten. Einde van de zondag een kampvuurtje. Maar iedereen was zo moe en voldaan dat ze liever hun bedje ingingen.

Maandagochtend nog eenmaal zwemmen. Ook nu weer om 05.45 uur in het water. Dit maal waren er iets meer echte golven waar je in kon springen en rennen. Wat een feest. Geen ruzie met elkaar gewoon samen zijn en elkaar respecteren en samen genieten en heel veel plezier maken.  Helaas om 07.30  moesten we afscheid nemen van de grote mooie zee en haar golven. Van de palmbomen en het zand. Maar ook van de geweldige accommodatie en de goede zorgen van de Annelies en Nol de eigenaren. Nog een goede Tom Brown (soort bruine pap met suiker) naar binnen werken en helaas om 09.30 weer in de bus terug naar Hanukkah. Velen hadden er moeite mee dat ze terug moesten. Dat was een moeilijk moment om te zien. Te weten dat ze misschien nooit meer de zee gaan zien in hun leven. Maar wel te weten dat ze prachtige herinneringen met zich mee dragen die hun nooit zullen worden afgepakt. Desmond een jongen zegt tegen mij; " Ik heb nu voor altijd hele mooie herinneringen in mijn hoofd". amen, daar doe je het voor.

Dankbaar is het woord wat ik elke keer tegen mezelf zeg. Dankbaar dat er zoveel lieve mensen in Nederland zijn die met ons meeleven en begrijpen waar het om gaat in het leven van deze kinderen.  Dankbaar dat Onze Lieve Heer heeft gezorgd dat deze kinderen een veilig weekend hebben gehad. Dankbaar voor Mariette en Moses om te zien hoe lief zij deze kinderen hebben.

Helaas weet ik dat er ook mensen zijn die zich afvroegen waarom mijn verzamelde geld voor zo iets werd gebruikt. Waarom het niet besteed werd aan bv voedsel enz.  Ik begrijp dat mensen dit misschien zeggen.  Maar dit weekend heeft zoiets prachtigs bij deze kinderen gebracht, het heeft hen oa geestelijk gevoed en dat is iets waar ze heel sterk van worden. 

Dank jullie wel voor het lezen van mijn verhaaltje.  

Geniet van de foto’s.

Liefs Inge